Proso zwykłe (Panicum miliaceum L.), należy do rodziny traw, do plemienia prosowatych (Panicoideae). Jest poliploidalnym gatunkiem jarym. W zależności od budowy wiechy wyróżnia się kilka podgatunków prosa zwykłego, a każdy z nich ma odmiany botaniczne, wyodrębnione na podstawie barwy wiechy (zielona lub fioletowa) oraz koloru ziarniaka.
Okres wegetacji prosa trwa 80-115 dni i jest w dużej mierze zależny od odmiany, warunków klimatycznych i glebowych oraz nawożenia.
Ziarniak prosa okryty jest niezrośniętymi z nim, błyszczącymi plewkami barwy białej, żółtej zielonej, czerwonej, brązowej, szarej lub czarnej. U odmian o ziarniakach białych udział plewek jest mniejszy (około 16%) niż u zabarwionych (powyżej 25%). Masa 1000 ziaren odmian uprawianych w Polsce waha się w granicach 5-7 g. Wiązkowy system korzeniowy prosa zwykle rozmieszczony jest w warstwie gleby na głębokości do 40-50 cm, jednak pojedyncze korzenie mogą sięgać 1 m. Ma on większą niż inne zboża zdolności wykorzystywania wody na glebach suchych. Źdźbło osiąga długość 0,75-1,5 m i rozkrzewia się od 1 do 5 pędów w zależności od właściwości odmianowych i siedliskowych.
Proso jest samopylne, ale często bywa zapylane przez owady, a wysoka temperatura i dobre nasłonecznienie zwiększają płodność kwiatków.
Słoma i plewy prosa dorównują sianu średniej jakości i mają wyższą wartość paszową niż słoma innych zbóż. Niektóre gatunki prosa mogą być w Polsce uprawiane także na zielonkę.
Z powodzeniem, tak jak w innych krajach, proso można wykorzystywać do produkcji spirytusu, piwa, skrobi i cukru gronowego.
Serwis wykorzystuje pliki cookies m.in. w celu poprawienia jej personalizacji. Każdy może sam decydować o tym czy dopuszcza pliki cookies, ustawiając odpowiednio swoją przeglądarkę. Więcej informacji znajdziesz w Polityce Prywatności.