Groch zajmuje dominującą pozycję wśród roślin strączkowych uprawianych w Polsce. Jako cenna roślina wysokobiałkowa charakteryzuje się bardzo dużą różnorodnością odmian i ich przydatnością co do kierunku uprawy i wykorzystania (jadalne, na paszę, jako suche nasiona i na zielonkę). Cechy te oraz osiągnięty postęp hodowlany są coraz bardziej zauważalne przez rolników i decydentów co może skutkować tendencją wzrostową powierzchni uprawy grochu, która w ostatnich dwóch latach była najniższą w ostatnim dziesięcioleciu.

Analiza wyników doświadczeń rejestrowych i porejestrowych COBORU przeprowadzona przez Prusińskiego (2007) pozwoliła oszacować postęp hodowlany wyrażony rocznym przyrostem plonowania dla grochu siewnego, który za okres 1989-2006 kształtował się na poziomie 42-45 kg/ha^-1. Analiza wyników dla odmian rejestrowanych w ostatnich latach potwierdza postęp hodowlany w grochu, wyrażający się – oprócz wzrostu potencjału plonowania – poprawą odporności odmian na wyleganie i choroby.

W Krajowym Rejestrze jest zarejestrowanych 36 odmian grochu siewnego, w tym 24 odmiany o większych wymaganiach glebowych. Prawie 80% stanu odmianowego w KR to formy wąsolistne. W grupie odmian o wyższych wymaganiach glebowych tylko odmiana Set charakteryzuje się liśćmi parzystopierzastymi, a pozostałe to formy wąsolistne. Wśród odmian pastewnych o niższych wymaganiach glebowych jest pięć odmian wąsolistnych. Są to w grupie pastewnych wysokich odmiany Marych i Muza, a grupie średniowysokich Milwa, Pomorska i Sokolik. Formy wąsolistne grochu tworzą bardziej zwarty powiązany ze sobą łan, co zmniejsza ich podatność na wyleganie, chociaż występują różnice w podatności na wyleganie w obrębie odmian tego morfotypu. Również architektura łanu form wąsolistnych grochu zapewnia mu lepsze przewietrzanie, a to z kolei wpływa na zdrowotność roślin.

Pobierz pełen artykuł